Τον Μάρτιο του 2017 είχαμε μια πολύ ωραία χειμερινή εξόρμηση στην Γκιώνα.
Ξεκινήσαμε από Βίνιανη και μέσω της χαράδρας Ρεκά ανεβήκαμε στο καταφύγιο του
ΠΟΑ, όπου διανυκτερεύσαμε. Την άλλη μέρα ανεβήκαμε στην κορυφή Πυραμίδα,
στα 2.510 μ. και μέσα από το Λαζόρεμα κατεβήκαμε στην Συκιά (710 μ.). Καθώς απολαμβάναμε
το δείπνο στο ταβερνάκι αγναντεύαμε την ορθοπλαγιά της Γκιώνας, 1800 μέτρα
σχεδόν κάθετα, από το χωριό ως την κορυφή, ακριβώς από πάνω μας, σε μια πλαγιά.
Από τις πιο ωραίες και επιβλητικές ορθοπλαγιές στην Ελλάδα, η οποία είναι και η
ψηλότερη των Βαλκανίων. Από τότε μας δημιουργήθηκε η επιθυμία να την ανέβουμε,
ακολουθώντας ένα από τα δυο μονοπάτια: του Καραγιάννη ή του Μπέκου.
Τελικά επιλέχτηκε το μονοπάτι του Δημήτρη Μπέκου και στις 28-9-2019 ήμασταν στην Συκιά. Προλάβαμε το τελευταίο φως της μέρας να λούζει τις κορυφές της Γκιώνας, Πυραμίδα, Τραγονόρος. Μας φιλοξένησε ο ξενώνας "Ασέληνος" ( στα αρχαία χρόνια η Γκιώνα ονομαζόταν "Ασέληνο Όρος" και το άλλο πρωί ξεκινήσαμε μα τα αυτοκίνητα για το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, από όπου ξεκινάει το μονοπάτι, στα 900 μ. υψόμετρο περίπου. Η ομάδα αποτελούνταν από 8 άτομα, μικρή και ευέλικτη, όπως έπρεπε για το συγκεκριμένο μονοπάτι. Μέχρι την νότια κορυφή Τραγονόρος (2.447 μ.) είχαμε να ανέβουμε 1.547 μ. υψομετρική διαφορά. Μετά από μια ώρα πορεία είχαμε καλύψει 400 μ. υψομετρική και ήταν ώρα να φορέσουμε τα κράνη μας, καθώς άρχισαν τα κάθετα βράχια να βρίσκονται από πάνω μας. Τώρα ξεκινούσε η πραγματική ανάβαση. Η κλίση της πλαγιά ήταν μεγάλη. Το μονοπάτι πηγαίνει σχεδόν κάθετα επάνω. Κάθε βήμα μας θα πρέπει να είναι προσεκτικό, τα λάθη απαγορεύονται εδώ. Προχωράμε, αν και κοιτάζοντας πάνω, φαίνεται αδύνατο να το ανέβουμε. Συναντήσαμε το πρώτο τεχνικό αναρριχητικό πέρασμα και το ασφαλίσαμε με σχοινί, γιατί τα ασβεστολιθικά πετρώματα ήταν λίγο σαθρά. Φτάσαμε στα 2.000 μ., αφού περάσαμε από δεύτερο αναρριχητικό πέρασμα, που ήταν ασφαλισμένο με σχοινί. Κοιτάζοντας πίσω βλέπαμε το σημείο που ξεκινήσαμε, σχεδόν κάθετα από κάτω μας. Δεν πιστεύαμε ότι φτάσαμε ως εδώ. Σταματήσαμε για να απολαύσουμε αυτή την υπέροχη ορθοπλαγιά. Κοιτάζεις επάνω, υψώνονται κάθετα βράχια. Κοιτάζεις κάτω, επίσης κάθετα βράχια, λες και άλλες κλίσεις απαγορεύονται. Πολύ δυνατές εικόνες, πολύ δυνατά συναισθήματα. Τα επόμενα μέτρα είχαν για πρώτη φορά ένα μικρό κατέβασμα, περίπου 50 μέτρων και πάλι ανέβασμα ευθεία επάνω μέχρι το δεύτερο ασφαλισμένο αναρριχητικό πέρασμα, όπου προσθέσαμε και το δικό μας σχοινί. Μετά από 7 ώρες ανέβασμα φτάσαμε στις σάρες πριν την κορυφή και σε μισή ώρα στην Νότια κορυφή Τραγονόρος, στα 2.447 μ. Η θέα υπέροχη. Δυτικά τα Βαρδούσια, ανατολικά ο Παρνασσός και κάτω μας στα Νοτιοδυτικά το φράγμα του Μόρνου. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε συνεχίζοντας το μονοπάτι, το οποίο πλέον δεν είχε τεχνικές δυσκολίες και μετά από 12 ώρες πορείας βρεθήκαμε στα αυτοκίνητα. Ένα από τα καλύτερα μονοπάτια στην Ελλάδα είχε φτάσει στο τέλος του. Γεμάτοι από εικόνες και δυνατά συναισθήματα πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ευχαριστούμε τον Αρχηγό της εξόρμησης Βασίλη Αθανασιάδη, καθώς και όλα τα μέλη της ομάδας.
Κείμενο: Βαγγέλης Σμπόνιας
Φωτογραφίες: Βασίλης Αθανασιάδης - Βαγγέλης Τόκας - Γιάννης Ζέρβας - Γιάννης Μελάς
Τελικά επιλέχτηκε το μονοπάτι του Δημήτρη Μπέκου και στις 28-9-2019 ήμασταν στην Συκιά. Προλάβαμε το τελευταίο φως της μέρας να λούζει τις κορυφές της Γκιώνας, Πυραμίδα, Τραγονόρος. Μας φιλοξένησε ο ξενώνας "Ασέληνος" ( στα αρχαία χρόνια η Γκιώνα ονομαζόταν "Ασέληνο Όρος" και το άλλο πρωί ξεκινήσαμε μα τα αυτοκίνητα για το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, από όπου ξεκινάει το μονοπάτι, στα 900 μ. υψόμετρο περίπου. Η ομάδα αποτελούνταν από 8 άτομα, μικρή και ευέλικτη, όπως έπρεπε για το συγκεκριμένο μονοπάτι. Μέχρι την νότια κορυφή Τραγονόρος (2.447 μ.) είχαμε να ανέβουμε 1.547 μ. υψομετρική διαφορά. Μετά από μια ώρα πορεία είχαμε καλύψει 400 μ. υψομετρική και ήταν ώρα να φορέσουμε τα κράνη μας, καθώς άρχισαν τα κάθετα βράχια να βρίσκονται από πάνω μας. Τώρα ξεκινούσε η πραγματική ανάβαση. Η κλίση της πλαγιά ήταν μεγάλη. Το μονοπάτι πηγαίνει σχεδόν κάθετα επάνω. Κάθε βήμα μας θα πρέπει να είναι προσεκτικό, τα λάθη απαγορεύονται εδώ. Προχωράμε, αν και κοιτάζοντας πάνω, φαίνεται αδύνατο να το ανέβουμε. Συναντήσαμε το πρώτο τεχνικό αναρριχητικό πέρασμα και το ασφαλίσαμε με σχοινί, γιατί τα ασβεστολιθικά πετρώματα ήταν λίγο σαθρά. Φτάσαμε στα 2.000 μ., αφού περάσαμε από δεύτερο αναρριχητικό πέρασμα, που ήταν ασφαλισμένο με σχοινί. Κοιτάζοντας πίσω βλέπαμε το σημείο που ξεκινήσαμε, σχεδόν κάθετα από κάτω μας. Δεν πιστεύαμε ότι φτάσαμε ως εδώ. Σταματήσαμε για να απολαύσουμε αυτή την υπέροχη ορθοπλαγιά. Κοιτάζεις επάνω, υψώνονται κάθετα βράχια. Κοιτάζεις κάτω, επίσης κάθετα βράχια, λες και άλλες κλίσεις απαγορεύονται. Πολύ δυνατές εικόνες, πολύ δυνατά συναισθήματα. Τα επόμενα μέτρα είχαν για πρώτη φορά ένα μικρό κατέβασμα, περίπου 50 μέτρων και πάλι ανέβασμα ευθεία επάνω μέχρι το δεύτερο ασφαλισμένο αναρριχητικό πέρασμα, όπου προσθέσαμε και το δικό μας σχοινί. Μετά από 7 ώρες ανέβασμα φτάσαμε στις σάρες πριν την κορυφή και σε μισή ώρα στην Νότια κορυφή Τραγονόρος, στα 2.447 μ. Η θέα υπέροχη. Δυτικά τα Βαρδούσια, ανατολικά ο Παρνασσός και κάτω μας στα Νοτιοδυτικά το φράγμα του Μόρνου. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε συνεχίζοντας το μονοπάτι, το οποίο πλέον δεν είχε τεχνικές δυσκολίες και μετά από 12 ώρες πορείας βρεθήκαμε στα αυτοκίνητα. Ένα από τα καλύτερα μονοπάτια στην Ελλάδα είχε φτάσει στο τέλος του. Γεμάτοι από εικόνες και δυνατά συναισθήματα πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ευχαριστούμε τον Αρχηγό της εξόρμησης Βασίλη Αθανασιάδη, καθώς και όλα τα μέλη της ομάδας.
Κείμενο: Βαγγέλης Σμπόνιας
Φωτογραφίες: Βασίλης Αθανασιάδης - Βαγγέλης Τόκας - Γιάννης Ζέρβας - Γιάννης Μελάς
){kind=link}
Ακολουθήστε μας στα Social