ΓΙΑ ΕΜΑΣ

 


Από πολλούς ακούω συχνά τη φράση: «θα πάρω τα βουνά», δεν το εννοούν βέβαια κυριολεκτικά, οι περισσότεροι το λένε όταν η καθημερινότητά τους, τους οδηγεί σε αδιέξοδο και το λένε με απελπισία. Όμως, εάν όντως τα παίρνανε, θα βλέπανε πως η φράση αυτή κρύβει μια μεγάλη αλήθεια μέσα της, μια αλήθεια ανυψωτική. Την αλήθεια αυτήν την ανακάλυψα προσωπικά 7 χρόνια πριν, όταν αποφάσισα να γίνω μέλος του Ορειβατικού Συλλόγου Πρέβεζας.

Μέχρι τότε άκουγα να μιλούν για τη μαγεία των βουνών και ομολογουμένως δεν μπορούσα να καταλάβω ποια ακριβώς είναι η μαγεία, όταν αναγκάζεσαι να περπατάς 8 με 10 ώρες σε έδαφος ανηφορικό και μάλιστα φορτωμένος. Σήμερα πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσο φτωχή θα ήταν η ζωή μου από εμπειρίες εάν δεν είχα γίνει μέλος του Συλλόγου. Διδάχτηκα πολλά από τη φύση και κάθε φορά που βρίσκομαι σε επαφή μαζί της νιώθω τον εαυτό μου να βρίσκει τις χαμένες ισορροπίες του.

Γνώρισα ορισμένα από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδας, που από μόνη μου δεν θα είχα την ευκαιρία να δω. Όσο κινούμουν σε καταπράσινα δάση, φαράγγια, ποτάμια, βουνοκορφές και λίμνες τόσο πιο πολύ εθιζόμουν. Γνώρισα ανθρώπους που εκτός από συνοδοιπόροι στα βουνά, έγιναν και συνοδοιπόροι στη ζωή. Ανθρώπους που δεν έφτασαν ποτέ στην κορυφή προκειμένου να βοηθήσουν κάποιον συνορειβάτη που είχε ανάγκη, γιατί η αλληλεγγύη στα βουνά είναι φιλοσοφία, δεν είναι η κορυφή ο στόχος άλλωστε, αλλά το απρόσμενο που συναντά κανείς στο βουνό.

Όσοι δεν έχουν ανέβει ποτέ σε βουνό, μπορούν να δουν μόνο που καταφέραμε να φτάσουμε. Το δέος ωστόσο και τη συγκίνηση που διαπερνάει το κορμί μας όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη μεγαλοπρέπεια των ορεινών όγκων που σφιχταγκαλιάζουν τον ουρανό και γλείφουν τα σύννεφα, δεν μπορούν να το νιώσουν. Για την αίσθηση αυτή και μόνο αξίζει να αρχίσετε την ορειβασία. 

Κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω ότι εάν υπήρχε κάτι για το οποίο έχω μετανιώσει, είναι που δεν την ξεκίνησα νωρίτερα.

Αλεξάνδρα Χασακή