ΑΚΑΡΝΑΝΙΚΑ ΟΡΗ: (ΨΗΛΗ ΚΟΡΥΦΗ ΥΨΟΜΕΤΡΟ
Κυριακή 23 Νοεμβρίου και η ημέρα δείχνει πως δεν θα βοηθήσει για την εξόρμηση. Η βαριά συννεφιά δεν μας έκοψε το κέφι και η οκταμελής ορειβατική μας ομάδα πήρε τον δρόμο για τα ψηλά. Λίγο μετά το χωριό Μοναστηράκι Βόνιτσας συνεχίσαμε για το οροπέδιο «Βάτος» και λίγο πριν το Μοναστήρι της Παναγίας Ρογκοβού, σε χαρακτηριστική στροφή αφήσαμε τα αυτοκίνητα. Δεν ξέρουμε γιατί, αλλά όταν ξεκινούμε μια πορεία στη φύση, ο τόπος και ο χρόνος παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Ίσως το αρχέγονο ένστικτο, η φυγή από την μιζέρια της καθημερινής ζωής, οι στιγμές που ζωντανεύουν πραγματικά, η ψυχή και το σώμα που ξυπνά και οι αναμνήσεις που μένουν για πάντα στην μνήμη, να είναι η αιτία για αυτήν την αίσθηση.
Απότομο ανέβασμα στην αρχή μέχρι να βγούμε στην κορυφογραμμή. Περπατάμε τώρα σε εύκολο πεδίο και μπορούμε να θαυμάσουμε χαμηλά το Μοναστήρι καθώς και το περήφανο οροπέδιο του Βάτου. Αρχίζει να ψιλοχιονίζει και το τοπίο σιγά σιγά ασπρίζει. Η πυκνή ομίχλη δεν αφήνει περιθώρια για θέα και έτσι μας κάνει να προσέχουμε τα κοντινά μας. Η άπνοια που έχει καθίσει πάνω μας, δεν μας αφήνει περιθώρια για ελπιδοφόρα μηνύματα όπως αυτά που θα θέλαμε, να αλλάξει δηλαδή ο καιρός. Σε λίγο και όσο ανεβαίνουμε η βροχή αρχίζει το τραγούδι της και η ομίχλη σιγοτραγουδά παρέα με ένα ανεπαίσθητο παγωμένο αεράκι. Και οι κουδούνες των προβάτων συνθέτουν το σκηνικό.
Τώρα γίνεται ένα παιχνίδι που είναι πολύ όμορφο και πλούσιο σε εμπειρίες. Η λεπτή βροχή άφησε την θέση της στο χιόνι και έτσι η ανάβαση μας στην ψηλή κορυφή γίνεται ολοένα και πιο προβληματική. Η αδυναμία μας να δούμε μακριά, μετατρέπεται σε βοήθημα, προβάλλοντας εικόνες που αλλιώς με άλλες συνθήκες και καταστάσεις θα μπορούσες να προσπεράσεις. Είναι τότε που σε τραβούν διακριτικά από το χέρι και μπορείς να προσέξεις… το Μοναστήρι, τις στάνες, τις λεπτομέρειες, τα ίχνη μιας ποιμενικής διαδρομής… Νωρίς το χειμώνα, εδώ στα ψηλά, με μια ομίχλη προκλητική να παγιδεύει τα πάντα πρέπει να βρεις τρόπο να ξεφύγεις. Η ψηλή κορυφή και ο Μπούμιστος μπορεί να είναι το ευκολότερο, όμως εκείνο που έχει πολλά περισσότερα να σου δώσει, είναι να αφεθείς στις προσταγές της ομίχλης. Αυτή θα σε οδηγήσει με σιγουριά βήμα προς βήμα σε εκείνα τα στοιχεία που εύκολα συνήθως προσπερνάμε. Μετά την κορυφή θελήσαμε να γυρίσουμε από μια άλλη διαδρομή. Πήραμε την κορυφογραμμή προς το Μπεργαντί ακολουθώντας σαφώς κυκλική διαδρομή. Ξαφνικά ακούσαμε φωνές. Μες στην ομίχλη συναντήσαμε τους βοσκούς. Όταν σμίξαμε ήταν σαν να συναντούσαμε κάτι το γνώριμο. Μας κάλεσαν στην ορεινή τους καλύβα και χωρίς να το σχολιάσουμε βρεθήκαμε μέσα. Ξεφορτωθήκαμε και βολευτήκαμε όπου μπορούσαμε με τα πράγματα μας, δεν άργησε να βγει το γεύμα. Ελιές, τυρί, ψωμί στο τζάκι, λάδι και τσίπουρο. Στο φως του τζακιού τα μικροαντικείμενα φαντάζουν ξέχωρα. Η κουδούνα κρεμασμένη στο δοκάρι της οροφής, το «φανάρι» με διάφορα πράγματα σύρματα που χρησιμεύουν για τόσες δουλειές, κουτάκια στα διάκενο της πέτρας, στο τοίχο, σακούλια με αλάτι, ζάχαρη και καφέ, δοχεία για νερό και στο τζάκι το ψωμί. Αυτές οι καλύβες ήταν και θα είναι ποιος ξέρει για πόσο ακόμα η μαρτυρία της προσπάθειας του ανθρώπου να ριζώσει ψηλότερα και να δουλέψει κάτω από δύσκολες συνθήκες. Είναι κτίσματα τόσο φυσικά και αρμονικά δεμένα με το περιβάλλον που τα αποζητάς και σου λείπουν και είναι εκεί που μπορεί να υπάρξουν μόνο. Ενσωματώθηκαν στο ορεινό ανάγλυφο του τόπου με τέτοιο τρόπο που έγιναν αναπόσπαστό μέρος της φύσης. Ένας κόσμος αλλιώτικος στα βουνά! Ένας κόσμος που από τα βάθη των αιώνων πέρασε, στέριωσε, έζησε και άφησε πίσω του πράγματα, όπως τούτες οι λιτές καλύβες, καμωμένες από υλικά του γύρω χώρου. Εμείς απολαμβάνουμε στην αρχή του χειμώνα την προστασία και τις δυνατότητες που μας έδινε η καλύβα. Φεύγοντας υποσχεθήκαμε στους φίλους μας βοσκούς, ότι την άνοιξη που θα ξανασμίξουμε θα έχουμε πολλά να πούμε. Εμείς για τις χειμερινές μας περιπέτειες στις κορυφές και αυτοί για την ζωή τους στα χειμαδιά. Και βέβαια θα μας πουν ότι δεν βλέπανε την ώρα και την στιγμή να ξαναγυρίσουν στα ψηλώματα, εκεί που θεωρούν ότι ανήκουν. Ο δρόμος μας για τα ψηλώματα περνά από το διάσελο και εκεί πάντα σε κάποια καλύβα θα σκοντάψουμε. Είναι ένα ακόμη σημάδι που δεν πρέπει να παρακάμψουμε, γιατί εκεί θα μάθουμε πολλά για το βουνό που προσπαθούμε να ανέβουμε. Η ορεινή καλύβα δεν είναι μόνο μια στάση ανάσας και ανάπαυλας στο δρόμο για τις ψηλές κορυφές. Είναι το ανθρώπινο χέρι που αγγίζει τα ψηλώματα με σεβασμό και διδάσκει σε εμάς τους καμπίσιους τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να προσεγγίζουμε την φυσική μας κληρονομιά. Υπόκλιση λοιπόν στο βουνό , στο μεγαλείο της φύσης και συνεχίζουμε κατεβαίνοντας στο Μοναστήρι της Παναγιάς Ρογκοβού, όπου φτάνοντας ο καιρός ανοίγει και μας αποκαλύπτονται οι εντυπωσιακές κορυφές των Ακαρνανικών.
Είναι η ώρα του απόλυτου κενού, είναι η στιγμή της καθαρής ματιάς, είναι η ανακάλυψη ενός γνώριμου κοντινού κόσμου που κουβαλάμε μέσα μας και έχει τόσα να μας πει.
Ακολουθήστε μας στα Social