Στο βάθος η κορυφή του Ολύμπου στα Ανατολικά..
Τα δένδρα λευκοφορεμένοι χορευτές.....
Η μικρή παγωμένη λίμνη με το επίμαχο σημείο...
Στη Bόρεια Πίνδο στις κορυφές της μικρής Γομάρας και της Βασιλίτσας βρέθηκε ο σύλλογός μας το Σαββατοκύριακο 13 και 14 Μαρτίου . Ολιγομελής αυτή τη φορά η ομάδα αλλά με διάθεση για περπάτημα και σκι ,μια καλή παρέα λοιπόν. Ίσως ο φόβος του κακού καιρού και των οικονομικών μέτρων κράτησαν μακριά τους πολλούς . Έτσι το μεσημέρι του Σαββάτου που φτάσαμε ξεκινήσαμε σχεδόν αμέσως για τη μικρή λίμνη στην πλαγιά της Γομάρας . Ο φόβος για κακό καιρό, όπως όλοι οι φόβοι άλλωστε, αποδείχτηκε φανταστικός μιας και υπήρχε ένας λαμπρός ήλιος με μεγάλη ορατότητα και άπνοια. Η παγωμένη λίμνη , μοναδική εμπειρία που μόνο τη ζείς και δεν περιγράφεται. Μόνη ατυχής συγκυρία η υποχώρηση του πάγου της λίμνης υπό το βάρος μιας έμπειρης ορειβάτισσας για χάρη μιας φωτογραφίας . Έτσι ξεκινήσαμε ν΄ ανεβαίνουμε απολαμβάνοντας αυτές τις στιγμές που αναπολείς στην καθημερινότητα και είναι μοναδικές. Οι κορφές κάτασπρες λουσμένες στο φως και πίσω τους η οροσειρά της Γκαμήλας. Πιο κάτω το Δίστρατο και απέναντι η Βασιλίτσα και η Φλέγγα. Τα ρόμπολα, λευκοντυμένοι χορευτές, πλάι μας μάς μεταβιβάζουν την ηρεμία τους . Γιγάντια δέντρα, ρωμαλέα, βαθιά σημαδεμένα από τη πάλη με το νερό, το χιόνι ,τον αέρα και τούς κεραυνούς. Οι φωτογραφικές μηχανές φυσικά επί το έργον αλλά κανένα μέσο δεν μπορεί να αποδώσει τούτη την ομορφιά, ούτε βέβαια αυτές οι γραμμές που προσπαθώ να συντάξω. Η θέα από την κορυφή που φτάνουμε νωρίς το απόγευμα είναι απερίγραπτη . Από κάτω ακριβώς το χιονοδρομικό μας δίνει την ανθρώπινη παρέμβαση στη φύση . Απέναντι λευκές και απέριττες αποκαλύπτονται του Όλυμπου και του Σμόλικα οι γραμμές, θαρρείς σε μιας ματιάς απόσταση . Αλήθεια τούτες τις κορφές τις ανεβοκατεβήκαμε! Πεζοπορήσαμε το χάραμα και το σούρουπο ,κουραστήκαμε αλλά κι΄ανάψαμε φωτιές κάτω από τα αστέρια. Μ αυτές τις σκέψεις και κουβέντα κατεβήκαμε στο σαλέ όπου τα τσίπουρα , τα ανεβατά και οι ομελέτες ανέλαβαν τα υπόλοιπα. Η προειδοποίηση για το ¨ανεβατό¨ δεν ακούστηκε και έτσι τα στομάχια βάρυναν αλλά λιγότερο κ άλλα περισσότερο. Το πρωί της Κυριακής η ομάδα χωρίστηκε στα δύο για πεζοπορία και σκί. Η ανάβαση για την κορυφή Βασιλίτσα ξεκινούσε από το χιονοδρομικό και συνέχιζε στην κορυφογραμμή. Ο καιρός με ομίχλη και ελάχιστα ανοίγματα δεν έδωσε τη δυνατότητα της μαγικής θέας που έχει η θέση της κορυφής την οποία η ορειβατική ομάδα κατέκτησε εύκολα . Δεν πειράζει , ο δρόμος είναι η ικανοποίηση εξάλλου. Η ομάδα του σκί με τον Στέργιο σε ρόλο δασκάλου προπονήθηκε κανονικά. Με τα σχετικά πεσίματα αλλά και την αδρεναλίνη να ανεβαίνει , η αίσθηση είναι τελείως διαφορετική . Μετά από ένα καφέ στο σαλέ , αφήσαμε πίσω την ομορφιά του κατάλευκου τοπίου που μας γέμισε. Εκεί αφήνουμε κάθε φορά ένα κομμάτι από τον εαυτό μας, σκέφτηκα εν μέσω άλλων σκέψεων, και παίρνουμε αυτή την ενέργεια που μόνο η φύση μπορεί να προσφέρει. Επιστροφή μέσω Ανηλίου όπου η ταβέρνα του ¨Βάτραχου¨ μας έφτιαξε τη διάθεση και αναπλήρωσε με πολύ χαμόγελο τις χαμένες θερμίδες . Αποχαιρετισμός της παρέας λοιπόν. Γρήγορα πέρασε κι αυτό το Σαββατοκύριακο.
Ακολουθήστε μας στα Social