ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΣΤΟ ΒΕΛΟΥΧΙ 07-08/02/2009

Δέκα οκτώ οι «τυχεροί» ορειβάτες που δήλωσαν συμμετοχή για την διήμερη εξόρμηση στο Βελούχι.
Σάββατο και με έναν λαμπρό καιρό σύμμαχο, προσπερνάμε γρήγορα την Αμφιλοχία και το Αγρίνιο και βιαζόμαστε να πάρουμε τα ψηλά για την περιοχή του Προυσού. Η περιοχή υπήρξε ανέκαθεν στρατηγικό πέρασμα ανάμεσα στην Ευρυτανία και την Αιτωλία. Ο όρος «Προυσός» αντιστοιχούσε σε ένα ολόκληρο οικιστικό σύμπλεγμα με πολλούς συνοικισμούς που οι περισσότεροι έχουν πλέον χαθεί. Το πιο ονομαστό στοιχείο της κοιλάδας, Μονή Προυσού, ένα από τα μοναστήρια με την μεγαλύτερη ακτινοβολία στην Ελλάδα, στέκεται στην σκιά ενός μεγάλου βράχου στην βόρεια άκρη του οικισμού. Ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα από τους μοναχούς Διονύσιο και Τιμόθεο, για να στεγάσει την εικόνα της Παναγίας από την Προύσα της Μικράς Ασίας. Αφήσαμε τα ΙΧ στον χώρο στάθμευσης της Μονής και πήραμε το καλογραμμένο μονοπάτι για την «Μαύρη Σπηλιά». Τοπίο μαγευτικό νερό του Καρπενισιώτη κυρίαρχο στοιχείο να συντροφεύει. Τα μικρά γεφυράκια κάνουν την πεζοπορία μας άνετη. Σε κρυφή τοποθεσία της ρεματιάς, ανάμεσα στον Προυσό και τον Τόρνο βρίσκεται η «Μαύρη Σπηλιά» που χρησιμοποιήθηκε σαν καταφύγιο των αμάχων της περιοχής σε όλες τις ταραγμένες περιόδους της ιστορίας της Ρούμελης.

Περίπου 4 ώρες διήρκεσε η πεζοπορία μας και στην συνέχεια πήραμε τον δρόμο για Καρπενήσι. Απλωμένο στην μεσημβρινή βάση του Τυμφρηστού, το Καρπενήσι είναι το κέντρο αναφοράς της Ευρυτανίας. Ο οικισμός κατά την εκδοχή στην Τούρκικη εκφορά του χαρακτηρισμού, σημαίνει «τόπος σκεπασμένος με χιόνι». Εμείς πάντως χιόνι είδαμε και μάλιστα πολύ μιας και ήταν προγραμματισμένο να ανεβούμε στο χιονοδρομικό κέντρο, με υψόμετρο 1800 μ., εκεί που βρίσκεται και το καταφύγιο όπου διανυκτερεύσαμε.. Φθάνοντας στο καταφύγιο αντικρίζουμε τις κορυφές από το Βελούχι με υψόμετρο 2.315 μ. και οριοθετούμε την αυριανή ανάβαση μας. Ο Τυμφρηστός ή Βελούχι είναι το τρίτο ψηλότερο βουνό της Στερεάς Ελλάδας. Αυτήν του τη ονομασία τη χρωστά είτε στον ομώνυμο μυθικό βασιλιά (ή στον υιό του) ή στον Τέφραντα υιό του Ηρακλή. Μια άλλη εκδοχή θέλει να προέρχεται από τον γυμνό όγκο του βουνού που έχει το χρώμα της τέφρας. Δεν είναι σίγουρο πότε του δόθηκε και η δεύτερη ονομασία «Βελούχι», όμως η πρώτη φορά σε κείμενο παρουσιάζεται το 1453 στον «θρήνο της Πόλης». Η λέξη είναι Σλάβικη και σημαίνει «λευκό όρος».Μετά τον ομαδικό δείπνο με συνοδεία τραγουδιών το κέφι έχει ανέβει κατακόρυφα και μερικοί ετοιμάζονται παρ’ όλο ότι ο καιρός έχει αγριέψει να διανυκτερεύσουν έξω από το καταφύγιο.
Κυριακή και μετά το πρωινό διαπιστώνουμε ότι ο καιρός είναι πολύ κλειστός. Η ομίχλη, η περιοδική χιονόπτωση καθώς και ο αέρας προμηνύουν ότι η ανάβαση θα είναι δύσκολη. Ετοιμαζόμαστε και ξεκινάμε. Η κλίση είναι μεγάλη, το φρέσκο χιόνι δυσκολεύει τα βήματα μας όμως η ομάδα είναι δεμένη και σιγά-σιγά κερδίζει ύψος. Μπροστά μας υπάρχει ένα στήθωμα με παγωμένο χιόνι. Ο άνεμος έχει ενταθεί και η οδηγία του αρχηγού είναι για στάση προκειμένου να βάλουμε τα «κραμπόν» (σιδερένια καρφιά τα οποία τοποθετούνται κάτω από τις αρβύλες). Με μεγάλη προσοχή συνεχίζουμε. Η ομάδα στο σημείο αυτό διασπάται μιας και ορισμένοι δεν έχουν τον απαραίτητο εξοπλισμό για να συνεχίσουν. Όσοι παρόλο αυτά προσπαθούν δυσκολεύονται αρκετά και αναγκάζονται να οπισθοχωρήσουν. Στο Βουνό ο καιρός έχει την τελευταία λέξη. Εμείς πρέπει πάντα να αποκωδικοποιούμε τα μηνύματα του Βουνού και να πράττουμε αναλόγως. Επιστροφή λοιπόν προς τα κάτω. Η χιονόπτωση και ο άνεμος έχουν στήσει γλέντι και γρήγορα-γρήγορα επιστρέφουμε στο καταφύγιο. Η επόμενη δοκιμασία μας περιμένει. Πρέπει να ξεθάψουμε τα Ι.Χ. από το χιόνι και να προσπαθήσουμε να ζωντανέψουμε τους παγωμένους κινητήρες. Διαδικασία διόλου εύκολη. Στον δρόμο για την επιστροφή στη Πρέβεζα, δεν μπορούμε να αντισταθούμε στις παραδοσιακές ταβέρνες της περιοχής όπου «τιμούμε» τα εδέσματα τους.
Η όμορφη εξόρμηση έχει τελειώσει και ήδη προετοιμαζόμαστε για το επόμενο ραντεβού μας, Κυριακή 15 Φεβρουαρίου στην επιβλητική «Βαράσοβα» στο Μεσολόγγι.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΣΤΟ ΒΕΛΟΥΧΙ