Το καταφύγιο της Αστράκας(1950μ.) όπως φαίνεται απο την κορυφή των πύργων της Αστράκας .Το Σαββατοκύριακο 8-9 Νοεμβρίου ο Σύλλογός μας πραγματοποίησε την προγραμματισμένη διάσχιση στη βόρεια Πίνδο.Το πρόγραμμα προέβλεπε απο το χωριό Βραδέτο ανάβαση στη κορυφή Αστράκα διανυκτέρευση στο καταφύγιο και την επόμενη κατάβαση στην Κόνιτσα μέσω μονής Στομίου.
Καθώς αφήνεις την δημόσια Ιωάννινα – Κόνιτσας και παίρνεις τον ανήφορο για τα Ζαγοροχώρια ο όγκος της Τύμφης με τους εντυπωσιακούς πύργους του Πάπιγκου ασκούν πάνω σου μια καταλυτική δύναμη που σε καθηλώνει.Δεν μπορείς να κάνεις πίσω πια.Χώρος δράσης και περιπέτειας το βουνό δεν είναι για παθητικούς θεατές.
Λίγο πιο πάνω απο το Βραδέτο ξεκινάμε την πορεία μας, στην αρχή πάνω σε χωματόδρομο.Δεν αργεί να φανεί το μονοπάτι το οποίο μας οδηγεί απροβλημάτιστα πρός τον ‘Μέγα Λάκο’.
Το μονοπάτι καλοπατημένο μετά απο κάμποσα ανεβοκατεβάσματα ,οπου όλοι μας δοκιμάσαμε την αντοχή των κλειδώσεών μας, μας οδηγεί κάτω απο την κορυφή Αστράκα 2436μ. Γύρω απλώνεται ένα θαυμάσιο τοπίο. Μία ώρα σχεδόν μας πήρε για να ανέβουμε στην κορυφή.
Το οροπέδιο της Αστράκας είναι γεμάτο απο μεγάλα χάσματα που αποτελούν πόλο έλξης εξερευνητών και σπηλαιολογων απ’ ολο τον κόσμο.
Το βάραθρο της Προβατίνας με βάθος 405μ και το χάσμα του Έπους 450μ είναι απο τα μεγαλύτερα σε βάθος στον κόσμο.Δυστύχως η ώρα δεν μας επιτρέπει να παραμείνουμε για περισσότερο στην κορυφή.Ήδη η μέρα φεύγει και οι φακοί αναλαμβάνουν να μας οδηγήσουν στο καταφύγιο το οποίο βρίσκετε σε υψόμετρο 1950μ στην τοποθεσία Ραδόβολη. Στο καταφύγιο σβήνουμε την κουρασή μας απο την δεκάωρη πορεία μας με καλό φαι και κρασί δίπλα στη σόμπα η οποία καίει αδιάκοπα. Η ώρα περνά και ένας ένας αποχωρούμε για διανυκτέρευση. Μερικοί τολμηροί αψηφώντας το κρύο επιλέγουν την λύση του αντίσκηνου.
Κυριακή και ο σύλλογος απο πολύ πρωί είναι στο πόδι. Η ανατολή είναι καταπληκτική με τους πύργους της Αστράκας να μας καλημερίζουν.Ακίνητοι να μας κοιτάζουν και να προκαλούν να τους μετρήσεις. Αναρωτιέσαι αν έχουν σκαρφαλώσει πάνω άνθρωποι και χάνεις τα λόγια σου. Ψάχνοντας μαθαίνεις ότι δεν είναι απλά οι ‘πύργοι’ αλλα ότι έχουν ονόματα ξεχωριστά . Είναι η κορυφή κλαρί, Κούπος, Πτηνό και άλλοι ανώνυμοι.Αν σκαλίσεις παλιά χαρτιά θα ανακαλύψεις οτι στα 1964 – 65 ονόματα όπως Ιωαννιδης , Κασιμάτης , Ιοσίδης, Κοτζιάς είχαν τολμήσει να σκαρφαλώσουν πάνω τους.
Εμείς διαλέξαμε κάτι πιο ήπιο.Αφεθήκαμε στα ίδια τα χέρια του βουνού και οδηγηθήκαμε χαλαρά,στη λάκκα του Τσουμάνη δίπλα στην Ξερολούτσα και αφήνοντας την βόλτα για τη μυθική δρακόλιμνη για αλλη φορά κατηφορίσαμε πίσω απο το βόρειο τείχος της ‘Γκαμηλας’.
Η ψηλότερη κορυφή Γκαμήλα υψος 2497μ κρατάει γερά καθώς ορθώνεται ψηλά στον ουρανό. Απο το ύψος αυτό μπορεί να δείχνει τον δρόμο στον καθένα μας. Παλιοί και νέοι πιστοί προσεγγίζοντας το βουνό-σύμβολο προσπαθούν να κατανοήσουν το νόημα της ίδιας της ζωής. Η Γκαμήλα δεν είναι απλά βουνό, ειναι πρόκληση για έναν νέο τρόπο ζωής.
Η βόρεια παραλλαγή του όχι και τόσο πατημένου μονοπατιού μας οδηγεί σε τέσσερις περίπου ώρες στη Μονή Στομίου. Το μοναστήρι είναι χτισμένο σε ένα απο τα πιό στενά σημεία της χαράδρας σε υψόμετρο 750μ αποτελώντας ένα φυσικό μπαλκόνι πάνω απο τον Αώο.Ο Αώος είναι απο τα σπουδαιότερα Ελληνικά ποτάμια,οι πηγές του βρίσκονται στο Μαυροβούνι στο οροπέδιο Πολιτσές,βόρεια του Μετσόβου. Η ροή του ποταμού κινείται ανάμεσα στους ορεινούς όγκους της γκαμήλας και του Σμόλικα. Απέραντα δάση , μοναδικής ομορφιάς συνοδέυουν την πορεία του ποταμού. Εμείς πεζοπορήσαμε δίπλα του απο τη μονή μέχρι την Κόνιτσα μέσα σε ένα υπέροχο σε χρώματα φθινωπορινό τοπίο. Εδώ στην Κόνιτσα βλέποντας την Γκαμήλα σκεφθήκαμε οτι ένα ανέβασμα στο βουνό αυτό είναι απλά μια πρώτη υπόσχεση οτι θα ξανάρθεις. Το βουνό έχει τον τρόπο του.
Κλείνοντας τη διήμερη διάσχιση στο εστιατόριο στη Κόνιτσα εδώ στον κύκλο της βραδινής φωτιάς, οι σχέσεις μετά απο τέτοιες διασχίσεις μένουν ανεξίτηλες και ανδρώνουν φιλίες και σχέσεις ζωής. Στο Βουνό οι άνθρωποι δεν κάνουν μονο sports. Προσεγγίζουν έναν τρόπο ζωής που στηρίζεται πάνω σε γερά πιασίματα,που δεν είναι άλλα απο αυτά των βουνών.
Καθώς αφήνεις την δημόσια Ιωάννινα – Κόνιτσας και παίρνεις τον ανήφορο για τα Ζαγοροχώρια ο όγκος της Τύμφης με τους εντυπωσιακούς πύργους του Πάπιγκου ασκούν πάνω σου μια καταλυτική δύναμη που σε καθηλώνει.Δεν μπορείς να κάνεις πίσω πια.Χώρος δράσης και περιπέτειας το βουνό δεν είναι για παθητικούς θεατές.
Λίγο πιο πάνω απο το Βραδέτο ξεκινάμε την πορεία μας, στην αρχή πάνω σε χωματόδρομο.Δεν αργεί να φανεί το μονοπάτι το οποίο μας οδηγεί απροβλημάτιστα πρός τον ‘Μέγα Λάκο’.
Το μονοπάτι καλοπατημένο μετά απο κάμποσα ανεβοκατεβάσματα ,οπου όλοι μας δοκιμάσαμε την αντοχή των κλειδώσεών μας, μας οδηγεί κάτω απο την κορυφή Αστράκα 2436μ. Γύρω απλώνεται ένα θαυμάσιο τοπίο. Μία ώρα σχεδόν μας πήρε για να ανέβουμε στην κορυφή.
Το οροπέδιο της Αστράκας είναι γεμάτο απο μεγάλα χάσματα που αποτελούν πόλο έλξης εξερευνητών και σπηλαιολογων απ’ ολο τον κόσμο.
Το βάραθρο της Προβατίνας με βάθος 405μ και το χάσμα του Έπους 450μ είναι απο τα μεγαλύτερα σε βάθος στον κόσμο.Δυστύχως η ώρα δεν μας επιτρέπει να παραμείνουμε για περισσότερο στην κορυφή.Ήδη η μέρα φεύγει και οι φακοί αναλαμβάνουν να μας οδηγήσουν στο καταφύγιο το οποίο βρίσκετε σε υψόμετρο 1950μ στην τοποθεσία Ραδόβολη. Στο καταφύγιο σβήνουμε την κουρασή μας απο την δεκάωρη πορεία μας με καλό φαι και κρασί δίπλα στη σόμπα η οποία καίει αδιάκοπα. Η ώρα περνά και ένας ένας αποχωρούμε για διανυκτέρευση. Μερικοί τολμηροί αψηφώντας το κρύο επιλέγουν την λύση του αντίσκηνου.
Κυριακή και ο σύλλογος απο πολύ πρωί είναι στο πόδι. Η ανατολή είναι καταπληκτική με τους πύργους της Αστράκας να μας καλημερίζουν.Ακίνητοι να μας κοιτάζουν και να προκαλούν να τους μετρήσεις. Αναρωτιέσαι αν έχουν σκαρφαλώσει πάνω άνθρωποι και χάνεις τα λόγια σου. Ψάχνοντας μαθαίνεις ότι δεν είναι απλά οι ‘πύργοι’ αλλα ότι έχουν ονόματα ξεχωριστά . Είναι η κορυφή κλαρί, Κούπος, Πτηνό και άλλοι ανώνυμοι.Αν σκαλίσεις παλιά χαρτιά θα ανακαλύψεις οτι στα 1964 – 65 ονόματα όπως Ιωαννιδης , Κασιμάτης , Ιοσίδης, Κοτζιάς είχαν τολμήσει να σκαρφαλώσουν πάνω τους.
Εμείς διαλέξαμε κάτι πιο ήπιο.Αφεθήκαμε στα ίδια τα χέρια του βουνού και οδηγηθήκαμε χαλαρά,στη λάκκα του Τσουμάνη δίπλα στην Ξερολούτσα και αφήνοντας την βόλτα για τη μυθική δρακόλιμνη για αλλη φορά κατηφορίσαμε πίσω απο το βόρειο τείχος της ‘Γκαμηλας’.
Η ψηλότερη κορυφή Γκαμήλα υψος 2497μ κρατάει γερά καθώς ορθώνεται ψηλά στον ουρανό. Απο το ύψος αυτό μπορεί να δείχνει τον δρόμο στον καθένα μας. Παλιοί και νέοι πιστοί προσεγγίζοντας το βουνό-σύμβολο προσπαθούν να κατανοήσουν το νόημα της ίδιας της ζωής. Η Γκαμήλα δεν είναι απλά βουνό, ειναι πρόκληση για έναν νέο τρόπο ζωής.
Η βόρεια παραλλαγή του όχι και τόσο πατημένου μονοπατιού μας οδηγεί σε τέσσερις περίπου ώρες στη Μονή Στομίου. Το μοναστήρι είναι χτισμένο σε ένα απο τα πιό στενά σημεία της χαράδρας σε υψόμετρο 750μ αποτελώντας ένα φυσικό μπαλκόνι πάνω απο τον Αώο.Ο Αώος είναι απο τα σπουδαιότερα Ελληνικά ποτάμια,οι πηγές του βρίσκονται στο Μαυροβούνι στο οροπέδιο Πολιτσές,βόρεια του Μετσόβου. Η ροή του ποταμού κινείται ανάμεσα στους ορεινούς όγκους της γκαμήλας και του Σμόλικα. Απέραντα δάση , μοναδικής ομορφιάς συνοδέυουν την πορεία του ποταμού. Εμείς πεζοπορήσαμε δίπλα του απο τη μονή μέχρι την Κόνιτσα μέσα σε ένα υπέροχο σε χρώματα φθινωπορινό τοπίο. Εδώ στην Κόνιτσα βλέποντας την Γκαμήλα σκεφθήκαμε οτι ένα ανέβασμα στο βουνό αυτό είναι απλά μια πρώτη υπόσχεση οτι θα ξανάρθεις. Το βουνό έχει τον τρόπο του.
Κλείνοντας τη διήμερη διάσχιση στο εστιατόριο στη Κόνιτσα εδώ στον κύκλο της βραδινής φωτιάς, οι σχέσεις μετά απο τέτοιες διασχίσεις μένουν ανεξίτηλες και ανδρώνουν φιλίες και σχέσεις ζωής. Στο Βουνό οι άνθρωποι δεν κάνουν μονο sports. Προσεγγίζουν έναν τρόπο ζωής που στηρίζεται πάνω σε γερά πιασίματα,που δεν είναι άλλα απο αυτά των βουνών.
Ακολουθήστε μας στα Social