Την υψηλότερη κορυφή της Ευρώπης (Elbrus, 5.642 m) στην οροσειρά του Καυκάσου της Ρωσίας κατέκτησαν επτά μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Πρέβεζας στο διάστημα από 30 Ιουλίου μέχρι και 10 Αυγούστου 2008.
Η κορυφή του Elbrus είναι το υψηλότερο σημείο της ευρωπαϊκής ηπείρου και γι’ αυτό περιλαμβάνεται στο “Seven Summits World Tour”, που αποτελείται από τις αναβάσεις στις ψηλότερες κορυφές των ηπείρων της γης. Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή.
Αποφασισμένοι να ζήσουν τη μαγεία της ορειβασίας δηλαδή την συνεχή υπέρβαση των αισθήσεων, οι επτά ορειβάτες (Λεωνίδας Παπαδόπουλος, Πάνος Νέσσερης, Χρυσούλα Κόττα, Θωμάς Τσεκούρας, Νίκος Συναπίδης, Χριστίνα Παπαδοπούλου, Νίκος Τζίμας) στις 30 Ιουλίου συναντήθηκαν στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος όπου εντάχθηκαν σε ανεξάρτητη αποστολή στην οποία αρχηγός ήταν ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος.
Δέκα οχτώ ορειβάτες λοιπόν και μετά από τετράωρη πτήση μας υποδέχεται μια συννεφιασμένη Μόσχα. Γρήγορη γνωριμία της πόλης , επιστροφή στο ξενοδοχείο καθώς την επομένη πετάγαμε για το Mineralnye Vody και οδικώς κατευθυνόμαστε για το κρατίδιο Kabardino Balkaria και την κοιλάδα Baskan την οποία διατρέχει ο ομώνυμος ποταμός.
Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο σε υψόμετρο 2.300 m και γνωριμία με τον Ρώσο οδηγό βουνού. Την επομένη το πρόγραμμα έχει ανάβαση εγκλιματισμού από τα 2.000 m στα 3.500 m στο όρος Cheget. Η ανάβαση είναι αργή και ανηφορική και σε πέντε ώρες περίπου αντικρίσαμε, για πρώτη φορά, το πανόραμα των κορυφών του Καυκάσου. Οι αιώνιοι παγετώνες μας προκαλούν δέος με τους δυνατούς θορύβους από το λιώσιμο. Τρίωρη κατάβαση, επιστροφή στο ξενοδοχείο.
Την επομένη το πρόγραμμα περιελάμβανε ανάβαση με lift μέχρι τα 3.000 m και πορεία σε χιονισμένο πεδίο μέχρι τα 3.800 m. Εδώ βρίσκεται το πρώτο ιδιόρρυθμο καταφύγιο Barells (μεγάλα βαρέλια που φιλοξενούν 3 - 4 άτομα).
Ο εγκλιματισμός της ομάδας είναι επιτυχής και την επομένη μεταφέρουμε όλο τον εξοπλισμό μας από το ξενοδοχείο στο πιο ψηλό καταφύγιο Diezel στα 4.050 m.
Εδώ προβλέπεται να ολοκληρώσουμε τον εγκλιματισμό και αφού ξεκουραστούμε μία μέρα θα επιχειρήσουμε για την κατάκτηση της ψηλότερης κορυφής της ευρωπαϊκής ηπείρου (5.642 m). Τα πρώτα συμπτώματα του υψομέτρου όμως κάνουν την εμφάνισή τους με έντονους πονοκεφάλους. Οι ασπιρίνες και τα ντεπόν μας βοηθούν και καλμάρουν τον πόνο. Την ίδια μέρα πεζοπορούμε μέχρι τα 4.300 m και επιστρέφουμε πάλι στο καταφύγιο. Μαζί μας, για βοήθεια, έχουμε και τέσσερις Ρώσους οδηγούς βουνού με μαγείρισσα και βοηθό που φροντίζουν για την τροφοδοσία μας σε φαγητό και νερό. Για την καλύτερη ενυδάτωση του οργανισμού μας ο καθένας μας παρέλαβε ένα δοχείο νερού πέντε λίτρων με την υποχρέωση να το καταναλώσει σε τέσσερις μέρες.
Στα μεγάλα υψόμετρα η σωστή ενυδάτωση, το καλό φαγητό καθώς και η όσο το δυνατόν καλή καθαριότητα είναι το μυστικό για την ανάβαση στην κορυφή.
Οι ώρες περνούν γρήγορα και η επόμενη μέρα μας επιφυλάσσει πάλι μια ανάβαση εγκλιματισμού, η τελευταία, μέχρι τα βράχια Pastoukof στα 4.800 m.
Ο καλός καιρός που μας συντρόφευε μέχρι εδώ μας αποχαιρετά και ισχυροί άνεμοι και πυκνή ομίχλη κάνουν την εμφάνισή τους. Η επόμενη μέρα βάσει προγράμματος είναι για ξεκούραση. Το χιόνι όμως πέφτει ασταμάτητα από το πρωί μέχρι το απόγευμα. Οι λιγοστές σκηνές που υπάρχουν έξω από το καταφύγιο έχουν σκεπαστεί από το χιόνι. Ευτυχώς μετά τις 17:00 το απόγευμα ο καιρός ανοίγει και η διάθεσή μας ανεβαίνει αισθητά. Ο αρχηγός της αποστολής ενημερώνει την ομάδα ότι στις 3:00 τα ξημερώματα έχει προγραμματιστεί το ξεκίνημα για τη κατάκτηση της ψηλότερης κορυφής. Δείπνο στις 19:00 και πυρετώδεις προετοιμασίες για να μην ξεχαστούν χρήσιμα υλικά τα οποία θα χρειαστούν στο αφιλόξενο περιβάλλον που θα είμαστε για τις επόμενες 10 - 15 ώρες.
Τελευταία νύχτα πριν τη κορυφή και βεβαίως λόγω της έντασης κανείς δεν μπορεί να κλείσει μάτι! Ξημερώνει 3:00 και μετά το λιτό πρωινό ντυνόμαστε σαν αστακοί, φοράμε τον ειδικό εξοπλισμό (κραμπόν –πιολέ- μπατόν ), ανάβουμε τους φακούς κεφαλής, βάζουμε διπλά γάντια και ξεκινάμε να αντιμετωπίσουμε τον μανιασμένο αέρα, την μεγάλη υψομετρική διαφορά (1.600 m ) και το υπερβολικό ψύχος (-15 C).
Αργά αργά, βήμα βήμα, η ομάδα κερδίζει ύψος . Από μακριά διακρίνουμε και άλλες αποστολές που επιχειρούν μαζί μας. Το θέαμα εκπληκτικό. Μαύρο σκοτάδι και μια φωτεινή ουρίτσα να ανεβαίνει στο πουθενά ! Δίπλα μας συνεχώς ο αρχηγός να δίνει θάρρος , ρυθμό , οδηγίες ! Να ! Tο πρώτο χάραμα! Αρχίζει να σκιαγραφείται ο όγκος του βουνού ! Η ανηφόρα φαίνεται ατέλειωτη !
Κάποιοι προσπαθούν να βγάλουν τα γάντια για να σβήσουν τους φακούς . Το μετανιώνουν πικρά . Ο άνεμος και το κρύο δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο.
Οι ώρες περνούν βασανιστικά… Ο ουρανός όμως παίρνει τα γνώριμα χρώματά του και ένας ήλιος παντοκράτορας κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή του… Επιφωνήματα χαράς με τη σκιά του βουνού δίπλα μας να παιχνιδίζει στο χάος…
Με πολύ κόπο φτάνουμε στο «διάσελο» όπου προβλέπεται μεγάλη στάση. Το υψόμετρο 5.200 m και η ώρα είναι 11:00. Πολλοί έχουν πονοκέφαλο, άλλοι εντερικές διαταραχές και άλλοι ξαπλώνουν στο χιόνι και υπόσχονται να μην κάνουν άλλο βήμα προς τα πάνω… Η φωνή όμως του αρχηγού διώχνει και τις τελευταίες αναστολές και η ομάδα, συμπαγής σαν μια γροθιά, ξεκινά για τα τελευταία 250 μέτρα της υψομετρικής διαφοράς.
Στις 12:30 η ομάδα μας βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης «Elbrus» στα 5.642 m.
Η συγκίνηση είναι μεγάλη. Τα χαμόγελα, οι κραυγές και τα κλάματα παίρνουν θέση. Το σώμα χαλαρώνει και αφήνει τα μάτια και το νου να αποτυπώσουν τις όμορφες εικόνες… Εικόνες όχι μόνο των άπειρων κορυφών που βλέπουμε παντού γύρω μας αλλά και του εαυτού μας που τον βλέπουμε να ξεπερνά τα όριά του. Οι φωτογραφίες απλά πιστοποιούν ότι βρισκόμαστε εκεί.
Γρήγορα γρήγορα, παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής η οποία βεβαίως θέλει περίσσια προσοχή δεδομένης της αυξημένης κούρασης.
Έξι το απόγευμα και η ομάδα ξεκουράζεται στο καταφύγιο ρίχνοντας κλεφτές ματιές ψηλά στο βουνό αναλογίζοντας τη διαδρομή και τις δυσκολίες.
Διανυκτέρευση πάλι στο καταφύγιο και την επομένη επιστροφή στην κοιλάδα όπου το ξενοδοχείο μας. Κατεβαίνοντας προσπαθούμε να αποτυπώσουμε το τοπίο στις φωτογραφικές μηχανές μας. Βέβαια γνωρίζουμε ότι κανένα, τέτοιου είδους κατασκεύασμα δεν είναι ικανό να σε κάνει να «ξαναδείς» τα μέρη που περπάτησες, τα μέρη που μόχθησες !
Το βράδυ σε εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο πραγματοποιήθηκε με μια σεμνή τελετή η διαδικασία παροχής των απαραίτητων πιστοποιητικών ανάβασης. Η βραδιά έκλεισε με ορειβατικό γλέντι συνοδεία βότκας.
Η επόμενη μέρα περιελάμβανε την μεταφορά μας από το ξενοδοχείο οδικώς στην πόλη Pjatigorsk, όπου μας δόθηκε η ευκαιρία να πάρουμε μια γεύση από τη ζωή της πόλης και ιδιαίτερα της νυχτερινής.
Τα νέα όμως από την πολεμική σύρραξη στην Γεωργία γρήγορα μας επανέφεραν στη πραγματικότητα και αεροπορικώς επιστρέψαμε στη Μόσχα. Φυσικά δεν αφήσαμε την ευκαιρία για περιήγηση στη Μόσχα των 12 εκατομμυρίων κατοίκων.
Η Κόκκινη Πλατεία με το Κρεμλίνο , τα υπέροχα κτίρια, οι πολλές γέφυρες και βέβαια το Αυτοκρατορικό Μετρό είχαν τη τιμητική τους. Δείπνο στο ξενοδοχείο και την επομένη πρωί – πρωί στα duty - free για να ξοδέψουμε και τα τελευταία ρούβλια σε δώρα.
Η προσγείωση στο Ελευθέριος Βενιζέλος πιστοποιεί ότι όλα τα ωραία διαρκούν λίγο. Τα κόκκινα τριαντάφυλλα τα οποία προσφέρθηκαν στους συμμετέχοντες, οι αγκαλιές και τα φιλιά μαζί με τις πολλές ευχές και υποσχέσεις για ακόμα ψηλότερα έκλεισαν αυτή την υπέροχη αποστολή.
Ακολουθήστε μας στα Social